opój (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek upijający się, opijający się alkoholem, nadużywający alkoholu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik opój opoje dopełniacz opoja opojów[1][2] celownik opojowi opojom biernik opoja opojów narzędnik opojem opojami miejscownik opoju opojach wołacz opoju opoje depr. M. i W. lm: (te) opoje - przykłady:
- (1.1) W dramacie o Henryku V oberżystka opowiada o ostatniej chorobie jednego z najsłynniejszych Szekspirowskich bohaterów, grubego Falstaffa, wielkiego opoja i łgarza, w duszy prostego jak dziecko […][3].
- (1.1) Brak perspektywy porównawczej sprawia, iż o pijaństwo zwykliśmy oskarżać samych tylko Polaków, gdy tymczasem w Europie XVI wieku za największych opojów uchodzili Niemcy, w następnym stuleciu zaczęli z nimi konkurować Rosjanie, w XVIII wieku zaś gorszono się dość powszechnie skłonnością Anglików do ginu i tak dalej[4].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) pijak
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pijalnia ż, pijany mos
- przym. pijany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od czasownika pol. opić się[5]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pijak
- źródła:
- ↑
Hasło „opój” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „opój” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Zygmunt Kubiak, Przestrzeń dzieł wiecznych : eseje o tradycji kultury śródziemnomorskiej, 1993, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Janusz Tazbir, Silva rerum historicarum, 2002, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Hasło „opój” w: Witold Mańczak, Polski słownik etymologiczny, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 2017, ISBN 978-83-7676-265-4, s. 135.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.