mundur (język polski)

mundur (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈmũndur], AS: [mũndur], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) charakterystyczny, regulowany przepisami ubiór członków jakiejś organizacji, grupy lub formacji – zwykle militarnej; zob. też mundur w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mundur	mundury
dopełniacz	munduru	mundurów
celownik	mundurowi	mundurom
biernik	mundur	mundury
narzędnik	mundurem	mundurami
miejscownik	mundurze	mundurach
wołacz	mundurze	mundury

przykłady:

(1.1) Serce struchlałego dziecka łomoce pod mundurem ułana i niewymowna trwoga żelaznymi obcęgi ściska piersi, gdy wchodzą tłumem szumnym w progi kościoła.^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) mundur wojskowy / policyjny / harcerski • mundur galowy / polowy • nosić / założyć / zakładać / zdejmować / zdjąć mundur

synonimy:

(1.1) uniform

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. umundurowanie n, mundurowy m, mundurówka ż, mundurowanie n

zdrobn. mundurek n

czas. umundurować ndk., umundurować dk.

przym. mundurowy, mundurówkowy

związki frazeologiczne:

splamić mundur • obraza munduru • przywdziać mundur • włożyć mundur • zdjąć mundur • zrzucić mundur

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ubrania

tłumaczenia:

• albański: (1.1) uniformë ż
• angielski: (1.1) uniform
• białoruski: (1.1) мундзір m, форма ż
• bułgarski: (1.1) униформа ż, форма ż
• czeski: (1.1) uniforma
• duński: (1.1) uniform
• esperanto: (1.1) uniformo
• francuski: (1.1) uniforme m
• hiszpański: (1.1) uniforme m
• kataloński: (1.1) uniforme m
• kornijski: (1.1) unnwisk m
• niemiecki: (1.1) Uniform ż
• norweski (bokmål): (1.1) uniform
• nowogrecki: (1.1) στολή ż
• rosyjski: (1.1) униформа, форма
• ukraiński: (1.1) мундир m
• wilamowski: (1.1) vaffenrök m

źródła: