policyjny (język polski)

policyjny (1.1) samochód

wymowa:

IPA: [ˌpɔlʲiˈʦ̑ɨjnɨ], AS: [polʹicyi ̯ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​ ​

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) związany z policją^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	policyjny		policyjna	policyjne	policyjni	policyjne
dopełniacz	policyjnego		policyjnej	policyjnego	policyjnych
celownik	policyjnemu		policyjnej	policyjnemu	policyjnym
biernik	policyjnego	policyjny	policyjną	policyjne	policyjnych	policyjne
narzędnik	policyjnym		policyjną	policyjnym	policyjnymi
miejscownik	policyjnym		policyjnej	policyjnym	policyjnych
wołacz	policyjny		policyjna	policyjne	policyjni	policyjne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) (…) ukształtowały się wówczas charakterystyczne cechy, które otrzymały nazwę „totalitarnego syndromu” (…). Syndrom ten uzupełniała teza o „wrogim otoczeniu”, które odnosiło się nie tylko do krajów zachodnich, lecz było także sposobem postrzegania przez PZPR własnego społeczeństwa. Dlatego też rządy opierały się na siłach policyjnych, a nie społecznym poparciu.^[2]

składnia:

kolokacje:

(1.1) państwo policyjne • godzina policyjna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. policja ż, policjant m, policjantka ż

przysł. policyjnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. policja + -ny

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) police
• białoruski: (1.1) паліцэйскі
• czeski: (1.1) policejní
• hiszpański: (1.1) policial
• portugalski: (1.1) policial
• rosyjski: (1.1) полицейский
• słowacki: (1.1) policajný
• ukraiński: (1.1) поліцейський

źródła: