kotwica (język polski)

kotwica (1.1)
kotwica (1.5)
wymowa:
IPA: [kɔtˈfʲiʦ̑a], AS: [kotfʹica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) żegl. przyrząd służący do unieruchomienia statku (czasem także innych pływających obiektów) przez zaczepienie o dno; zob. też kotwica w Wikipedii
(1.2) gw. mar. postój statku na redzie[1]
(1.3) gw. więzienna: drut z zakończeniem w kształcie kotwicy (1.1), używany do kaleczenia przełyku[1]
(1.4) gw. złodziejska: przyrząd złożony z kija bądź pręta oraz sznurka zakończonego hakiem, za pomocą którego wyciąga się przedmioty i odzież[1]
(1.5) pot. hist. symbol Polski Walczącej
(1.6) bot. lud. dziurawiec[2]
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.1) Kotwicę wydobytego wraku ustawiono na pamiątkę na trawniku przez Urzędem Morskim.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) st.pol. kotew
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kotwicowisko n, kotwiczenie n, zakotwiczenie n, kotwa ż, kotew ż, kotewka ż, kotwienie n, zakotwienie n
zdrobn. kotwiczka ż
czas. kotwiczyć ndk., zakotwiczyć dk., kotwić ndk., zakotwić dk.
przym. kotwicowy, kotwiczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 Stanisław Kania, Słownik argotyzmów, Wiedza Powszechna, Warszawa 1995, ISBN 83-214-0993-8.
  2. ↑ Maria Henselowa, Z badań nad wiedzą ludową o roślinach; dostęp: 27 stycznia 2019.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.