służący (język polski)

wymowa:
IPA: [swuˈʒɔ̃nʦ̑ɨ], AS: [su̯užõncy], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która komuś służy, zajmuje się czyimś domem za wynagrodzeniem

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) imiesłów przymiotnikowy czynny od: służyć
odmiana:
(1.1)
(2.1) jest to imiesłów przymiotnikowy czynny będący formą czasownika, lecz posiadający odmianę przymiotnikową:
przykłady:
(1.1) Nareszcie dojechał na miejsce i znowu upłynęło z dziesięć minut, nim służący powrócił z kasy z biletem[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kamerdyner
antonimy:
(1.1) pan
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
forma żeńska (1.1) służąca
rzecz. sługa m, służka ż, służalec m, służba ż, służalstwo n
czas. służyć ndk.
przym. służalczy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) servant
  • arabski: (1.1) فراش
  • bułgarski: (1.1) слуга m
  • esperanto: (1.1) servisto
  • fiński: (1.1) palvelija
  • hiszpański: (1.1) sirviente m
  • łaciński: (1.1) famulus m
  • polski język migowy:
  • rosyjski: (1.1) служащий m; (2.1) служащий m
  • sanskryt: (1.1) सेवक m (sevaka)
  • szwedzki: (1.1) betjänt w
źródła:
  1. B. Prus: Lalka
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.