język osobniczy (język polski)
fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) jęz. zbiór indywidualnych cech mowy danego rozmówcy[1]; zob. też język osobniczy w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik język osobniczy języki osobnicze dopełniacz języka osobniczego języków osobniczych celownik językowi osobniczemu językom osobniczym biernik język osobniczy języki osobnicze narzędnik językiem osobniczym językami osobniczymi miejscownik języku osobniczym językach osobniczych wołacz języku osobniczy języki osobnicze - przykłady:
- (1.1) Jedną z przyczyn nieporozumień w relacji nauczyciel-uczeń jest fakt, że oba podmioty biorące udział w aktach komunikacyjnych, w złożonym procesie wymiany myśli, idei czy zwykłego przekazywania informacji, posługują się językami osobniczymi, charakterystycznymi dla każdego z nich.[2]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) język indywidualny, mowa jednostkowa, idiolekt
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) lekt, odmiana językowa
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) dialekt, język
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: idiolekt
- chorwacki: (1.1) individualni jezik m, individualni govor m
- indonezyjski: (1.1) bahasa individual, lek individual
- niemiecki: (1.1) Individualsprache ż
- serbski: (1.1) индивидуални језик m, индивидуални говор m
- źródła:
- ↑ Encyklopedia języka polskiego, pod red. S. Urbańczyka, Wrocław 1992
- ↑ Mariusz Chołody: Nauczyciel-translator. Z pamiętnika poznańskiego polonisty 3. W: Kompetencje interpersonalne w przestrzeni szkoły. Włodzimierz Heller, Anna Maria Janiak (red.). Poznań-Kalisz: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu: Wydział Pedagogiczno-Artystyczny, 2016, s. 9.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.