dzikus (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈʥ̑ikus], AS: [ʒ́ikus], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) obraź. osobnik niecywilizowany
(1.2) pot. pejor. osoba zachowująca się prymitywnie i grubiańsko
(1.3) pot. pejor. osoba nieśmiała, mająca trudności w relacjach

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) pot. żart. nieoswojone zwierzę[1]
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Opaliło nas słońce, staliśmy się dzikusami, pijemy wielkimi haustami nieskażoną pierwotność lasu[2].
(1.3) Aga poszła zapytać dzikusa pod oknem, dlaczego nie tańczy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) banda dzikusów
(1.2) banda / gromada dzikusów
synonimy:
(1.1) barbarzyńca, dziecko natury, dziki, jaskiniowiec, troglodyta
(1.2) dewastator, nieokrzesaniec, prymityw
(1.3) odludek, samotnik; pot. borsuk, dzik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dzik mzw, dziczyzna ż, dziki mos, dzicz ż, dzikość ż
zdrobn. dzikusek m
forma żeńska dzikuska ż
czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
przym. dziki
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. dziki + -us
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dzikus” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Arkady Fiedler, Kanada pachnąca żywicą, wyd. 1946.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.