dziko (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈʥ̑ikɔ], AS: [ʒ́iko], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
przysłówek sposobu
- (1.1) w sposób dziki
- odmiana:
- przykłady:
- (1.1) Poczuła się nagle dziko szczęśliwa, że on jest obok. Że trzyma jej dłoń w swojej ręce, że ją do siebie przytula[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dziko żyjący / rosnący
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. dziki, dziczy, zdziczały
- rzecz. zdziczenie n, dzikość ż, dzikus m, dzikuska ż, dzicz ż, dziczyzna ż, dzik m, dziki mos
- czas. dziczeć
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) wildly, savagely
- białoruski: (1.1) дзіка
- czeski: (1.1) divoce, divoko
- francuski: (1.1) sauvagement
- rosyjski: (1.1) дико
- ukraiński: (1.1) дико
- źródła:
- ↑ Maria Nurowska, Panny i wdowy: zdrada, 1991, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.