przytulać (język polski)

kobieta przytula (1.1) dziecko
oni przytulają się (2.1)
wymowa:
IPA: [pʃɨˈtulaʨ̑], AS: [pšytulać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) aspekt niedokonany od: przytulić

czasownik zwrotny niedokonany przytulać się

(2.1) aspekt niedokonany od: przytulić się
odmiana:
(1.1) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) (…) Kaźmierz mówił przez ściśnięte gardło, przytulając do piersi Pawełka, przestraszonego widokiem Kargula[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przytulenie n, przytulanie n, przytulanka ż, przytulność ż, przytulisko n, przytułek mrz
czas. tulić, przytulić dk.
przym. przytulny, przytulankowy
przysł. przytulnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1-2) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: przytulić
źródła:
  1. Andrzej Mularczyk, Sami swoi, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.