dziczyzna (język polski)
dziczyzna (1.1)
dziczyzna (1.2)
- wymowa:
- IPA: [ʥ̑iˈʧ̑ɨzna], AS: [ʒ́ičyzna], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) spoż. mięso z ubitej zwierzyny łownej
- (1.2) kulin. potrawa z dziczyzny (1.1)
- odmiana:
- (1.1-2) blm[1]
przypadek liczba pojedyncza mianownik dziczyzna dopełniacz dziczyzny celownik dziczyźnie biernik dziczyznę narzędnik dziczyzną miejscownik dziczyźnie wołacz dziczyzno - przykłady:
- (1.1) Na obiad zjedliśmy pieczeń z dziczyzny.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) pasztet z dziczyzny • pieczona dziczyzna
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) mięso
- hiponimy:
- (1.1) sarnina, jelenina
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziki m, dzikość ż, dzik m, dzicz ż, dzikus m, dzikuska ż, dzikarz m, dziczenie n, zdziczenie n
- czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
- przym. dziki, dziczy
- przysł. dziko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. dziki + -yzna[2]
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) wildmeat, game
- baskijski: (1.1) ehizaki
- czeski: (1.1) zvěřina ż
- esperanto: (1.1) ĉasaĵo
- francuski: (1.1) venaison ż, gibier m
- hiszpański: (1.1) caza ż, carne ż de caza
- łaciński: (1.1) caro ferina ż
- niemiecki: (1.1) Wildbret n
- nowogrecki: (1.1) κυνήγι n (κρέας)
- słowacki: (1.1) divina ż, zverina ż
- ukraiński: (1.1) дичина ż
- wilamowski: (1.1) wyłpyt n, wyłdfłaś n
- źródła:
- ↑
Hasło „dziczyzna” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 271.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.