zdziczeć (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. dziczeć)

(1.1) stać się dzikim
odmiana:
(1.1) koniugacja III
przykłady:
(1.1) Przez kilka lat karczował syberyjskie lasy, coraz słabszy i bardziej zdziczały, wreszcie umarł, a jego zwłoki rzucono do głębokiego dołu, który niebawem pokryła wieczna zmarzlina[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. dziczeć
przym. dziczy, dziki, zdziczały
rzecz. dzicz ż, zdziczenie n, dzikuska ż, dzik mzw, dziki mos, dzikus m, dziczyzna ż, dzikość ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • rosyjski: (1.1) одича́ть
  • słowacki: (1.1) zvlčiť sa
  • włoski: (1.1) rinselvatichire
źródła:
  1. Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.