osobnik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɔˈsɔbʲɲik], AS: [osobʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) biol. jednostkowy okaz gatunku[1]; zob. też osobnik w Wikipedii
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) osoba, człowiek
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik osobnik osobniki dopełniacz osobnika osobników celownik osobnikowi osobnikom biernik osobnika osobniki narzędnik osobnikiem osobnikami miejscownik osobniku osobnikach wołacz osobniku osobniki - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik osobnik osobnicy dopełniacz osobnika osobników celownik osobnikowi osobnikom biernik osobnika osobników narzędnik osobnikiem osobnikami miejscownik osobniku osobnikach wołacz osobniku osobnicy depr. M. i W. lm: (te) osobniki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. osoba ż, osobniczość ż
- przym. osobny, osobniczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) individual; (2.1) specimen
- baskijski: (1.1) indibiduo
- bułgarski: (1.1) индивид m; (2.1) индивид m
- esperanto: (1.1) ulo; (2.1) individuo, ulo
- francuski: (1.1) individu m; (2.1) individu m
- kataloński: (1.1) individu m; (2.1) individu m
- niemiecki: (1.1) Einzelwesen n
- rosyjski: (1.1) особь ż
- szwedzki: (1.1) individ w
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.