barć (język polski)

barć (1.1)
barcie (1.2)
wymowa:
IPA: [barʲʨ̑], AS: [barʹć], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pszcz. dziupla z gniazdem pszczół; zob. też barć w Wikipedii
(1.2) pszcz. kłoda z wydrążonym otworem dla rodziny pszczelej
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ma on tu kawał ziemi i lasu, barci swoich pilnuje, rzemiosło sprawia, człowiek spokojny[2]
(1.1) U góry w dębie spróchniałym widać było dziuplę ogromną, jakby stworzoną na to, aby w niej pszczoły dzikie barci założyły.[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) ul kłodowy
antonimy:
hiperonimy:
(1.2) ul
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bartnik mos, bartodziej mos, bartnictwo n, barta ż, barciak m
przym. bartny, barciowy, bartniczy, barciakowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
od prasł. *br̩tь[4][5], a to od rdzenia praindoeur. *bher-[4][5], *bhor- lub *bhr̩-[5]drążyć[4], brać, trzymać, nieść[5]
por. białor. борць, czes. brť, ros. борть, słc. brť i ukr. борть
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „barć” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 34.
  2. J. I. Kraszewski: Stara baśń, t. 2, rozdz. VII
  3. J. I. Kraszewski: Stara baśń, t. 1, rozdz. X
  4. 1 2 3 Hasło „barć” w: Witold Mańczak, Polski słownik etymologiczny, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 2017, ISBN 978-83-7676-265-4, s. 4.
  5. 1 2 3 4 Hasło „barć” w: Andrzej Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4, s. 33.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.