bartnik (język polski)
bartnik (1.1)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˈbartʲɲik], AS: [bartʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pszcz. daw. pszczelarz, który zajmował się hodowlą pszczół w barciach; zob. też bartnik w Encyklopedii staropolskiej
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bartnik bartnicy dopełniacz bartnika bartników celownik bartnikowi bartnikom biernik bartnika bartników narzędnik bartnikiem bartnikami miejscownik bartniku bartnikach wołacz bartniku bartnicy - przykłady:
- (1.1) W lesie spotkał bartnika, który szedł podbierać barcie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) pasiecznik, pszczelarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. barć ż, bartodziej m, bartnictwo n
- przym. bartny
- związki frazeologiczne:
- u złego bartnika i miód gorzki
- etymologia:
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) бортнік m
- kaszubski: (1.1) pszczelôrz m, pszczolôrz m
- niemiecki: (1.1) Zeidler m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.