złotnik (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈzwɔtʲɲik], AS: [zu̯otʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rzem. osoba zajmująca się złotnictwem; rzemieślnik artystyczny wyrabiający przedmioty z metali szlachetnych (m.in. złota, srebra, platyny, palladu)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Święty Eligiusz jest patronem złotników i jubilerów.
(1.1) Cech Złotników z Lubeki ogłosił konkurs złotniczy, do udziału w którym zaproszeni wszyscy twórcy biżuterii z krajów nadbałtyckich: Litwy, Łotwy, Estonii, Polski, Norwegii, Finlandii, Szwecji, Danii, Rosji (Kaliningrad i Petersburg) i Niemiec (Meklemburgii-Pomorza, Szlezwik-Holsztynu i Hamburga).[1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) być złotnikiem • pracować jako złotnik
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) rzemieślnik
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. złoty mrz, złoto n, złotnictwo n, złocenie n, złotko n, pozłotka ż, Złotnik mrz, Złotniki nmos
forma żeńska złotniczka ż, przest. złotnikowa ż
przym. złoty, złotniczy, złociutki, złotówkowy
czas. złocić
wykrz. złociutka, złotko
przysł. złoto
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. złoto + -nik
uwagi:
por. jubiler
zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
  1. Konkurs jubilerski krajów nadbałtyckich (język polski). pb.info.pl. [dostęp 30 grudnia 2012].
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.