wręg (język polski)

wręg (1.1-2)

wręgi (1.3)

wymowa:

IPA: [vrɛ̃ŋk], AS: [vrẽŋk], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.• asynch. ę 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wycięcie lub załamanie w elemencie konstrukcyjnym, najczęściej drewnianym, służące do spójnego połączenia z innym elementem

(1.2) pszcz. element konstrukcyjny korpusów ula wzmacniający ich łączenie

(1.3) szkut. lotn. jeden z elementów konstrukcyjnych tworzących szkielet łodzi lub samolotu; zob. też wręg w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)^[1]

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wręg	wręgi
dopełniacz	wręgu	wręgów
celownik	wręgowi	wręgom
biernik	wręg	wręgi
narzędnik	wręgiem	wręgami
miejscownik	wręgu	wręgach
wołacz	wręgu	wręgi

przykłady:

(1.1) Deska z wręgiem to taka, w której jedna lub obie krawędzie zostały przycięte, by uformować stopień.

(1.2) W pasiece stacjonarnej problem ustawiania kondygnacji na styk czy z wręgami jest mało ważny.

(1.3) Krzywizna wręga jest dopasowana do wewnętrznej powierzchni kadłuba.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1-3) wręga

(1.2) falc, felc

(1.3) żebro

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. owrężenie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) frame
• esperanto: (1.1) varango
• hiszpański: (1.1) cuadernas
• japoński: (1.3) 肋骨
• niemiecki: (1.1-2) Falz m; (1.3) Spant m/n

źródła: