woń (język polski)

wymowa:

IPA: [vɔ̃ɲ], AS: [võń], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) chem. bodziec działający na zmysł powonienia

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	woń	wonie
dopełniacz	woni	woni
celownik	woni	woniom
biernik	woń	wonie
narzędnik	wonią	woniami
miejscownik	woni	woniach
wołacz	woni	wonie

przykłady:

(1.1) Nad obu orszakami: tym, którego wozy i konie stały jak w ziemię wryte, i tym, który, w barwistych strojach, jak łan ściętych kwiatów na pozłacanej ziemi leżał, świeciło w górze, jasne, ale łagodne słońce i z woniami ambry, sandału, cynamonu, piżma, aloesu, przeciągały obłoki kadzidłowego dymu^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) przykra / ostra / silna woń

synonimy:

(1.1) zapach

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) aromat, smród, odór

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. powonienie n, nawaniacz m, wonność ż; st.pol. wonianka^[2], wonidło^[2]

przym. wonny

związki frazeologiczne:

człowiek bez honoru – kwiat bez woni

etymologia:

st.pol. wonia < prasł. *vońa → zapach < praindoeur. *an(ə)- → tchnąć, oddychać^[2]

Forma woń notowana od XVI w.^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) fragrance
• arabski: (1.1) رائحة, روائح, طيب
• esperanto: (1.1) odoro
• francuski: (1.1) odeur ż, parfum m
• łaciński: (1.1) oliditas ż
• łotewski: (1.1) smarža ż
• rosyjski: (1.1) аромат m
• sanskryt: (1.1) सुरभि m
• słoweński: (1.1) vonj m
• włoski: (1.1) profumo m, odore m

źródła: