ugór (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈuɡur], AS: [ugur]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) roln. pole nieuprawiane przez pewien czas; zob. też ugór w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ugór ugory dopełniacz ugoru ugorów celownik ugorowi ugorom biernik ugór ugory narzędnik ugorem ugorami miejscownik ugorze ugorach wołacz ugorze ugory - przykłady:
- (1.1) Rzeki zamienia On w pustynię, / oazy na ziemię spragnioną, / ziemię żyzną na słony ugór / skutkiem niegodziwości jej mieszkańców[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) leżeć ugorem
- synonimy:
- (1.1) odłóg
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ugorowanie n
- czas. ugorować ndk.
- związki frazeologiczne:
- orka na ugorze
- etymologia:
- prasł. *ugorъ → miejsce wyschnięte, wypalone słońcem, od czasownika prasł. *ugorěti → wypalić się, wyschnąć, por. pol. gorzeć[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) fallow
- baskijski: (1.1) lugorri
- esperanto: (1.1) novalo
- francuski: (1.1) jachère ż
- galicyjski: (1.1) barbeito m
- hiszpański: (1.1) barbecho m
- łaciński: (1.1) pratagium n
- niemiecki: (1.1) Brache ż
- nowogrecki: (1.1) χωράφι n σε αγρανάπαυση
- portugalski: (1.1) barbeito m, pousio m
- rumuński: (1.1) ogor, ţelină ż
- słowacki: (1.1) úhor m, prieloh m
- szwedzki: (1.1) träda w
- ukraiński: (1.1) облі́г m
- wilamowski: (1.1) bröh ż, brȫh ż, bröch ż
- włoski: (1.1) maggese m
- źródła:
- ↑ Księga Psalmów 107,33-34, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Augustyn Jankowski, Lech Stachowiak).
- ↑ Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.