symfonia (język polski)

wymowa:
IPA: [sɨ̃w̃ˈfɔ̃ɲja], AS: [sỹũ̯fõńi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• -ni…• i → j  ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. dużych rozmiarów utwór na orkiestrę; w klasycznym kształcie zazwyczaj trzy- lub czteroczęściowy; zob. też symfonia w Wikipedii
(1.2) harmonijne połączenie (dźwięków, smaków, zapachów, kolorów itp.)
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Orkiestra wykonała symfonię.
(1.1) W dojrzałym klasycyzmie zrodził się model formy symfonii oparty o cykl sonatowy, jednak współcześni kompozytorzy już się do niego raczej nie stosują.
(1.1) W swojej IX symfonii Beethoven dodał do orkiestry chór, co było nietypowe dla tego gatunku muzycznego.
(1.2) Polskie lato to istna symfonia intensywnych barw.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) utwór
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sinfonia ż, sinfonietta ż, symfonik m, symfoniczność ż, symfonika ż, symfonista m, symfonistka ż
przym. symfoniczny
przysł. symfonicznie
związki frazeologiczne:
(1.1) symfonia koncertująca/symfonia concertante
etymologia:
(1.1) łac. symphonia < gr. συμφωνία → konsonans, unison, harmonijne współbrzmienie < gr. σῠν- + φωνή → razem, współ- + dźwięk
uwagi:
(1.1) por. sinfonia • sinfonietta • uwertura • poemat symfoniczny
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.