konsonans (język polski)

wymowa:

IPA: [kɔ̃w̃ˈsɔ̃nãw̃s], AS: [kõũ̯sõnãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) liter. rym niedokładny, polegający tylko na współbrzmieniu spółgłosek po ostatniej akcentowanej samogłosce (np. grabarz — grabież, pacierz — chociaż)

(1.2) muz. harmonijne współbrzmienie dźwięków różnej wysokości; zob. też konsonans w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	konsonans	konsonanse
dopełniacz	konsonansu	konsonansów
celownik	konsonansowi	konsonansom
biernik	konsonans	konsonanse
narzędnik	konsonansem	konsonansami
miejscownik	konsonansie	konsonansach
wołacz	konsonansie	konsonanse

przykłady:

(1.2) W obrębie jednej oktawy pryma, kwarta, kwinta i oktawa są konsonansami doskonałymi, zaś tercja i seksta nazywane są konsonansami niedoskonałymi.

składnia:

kolokacje:

(1.2) konsonans doskonały • konsonans niedoskonały

synonimy:

antonimy:

(1.1) asonans

(1.2) dysonans

hiperonimy:

(1.1) rym

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-2) łac. consono + consonans → razem brzmiący

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) consonance; (1.2) consonance
• baskijski: (1.1) kontsonantzia; (1.2) kontsonantzia
• hiszpański: (1.1) consonancia ż; (1.2) consonancia ż
• kaszubski: (1.1) kònsonans m, kònzonans m; (1.2) kònsonans m, kònzonans m, zezwãk m
• węgierski: (1.2) konszonancia

źródła:

(1.1-2) Hasło „konsonans” w: Słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, PWN, Warszawa 1980, ISBN 83-01-00521-1, s. 382.