dysonans (język polski)
- wymowa:
- IPA: [dɨˈsɔ̃nãw̃s], AS: [dysõnãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) muz. dźwięki zagrane razem lub po sobie, lecz nie dające wrażenia harmonijnego współbrzmienia
- (1.2) przen. brak zgodności, brak dopasowania
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dysonans dysonanse dopełniacz dysonansu dysonansów celownik dysonansowi dysonansom biernik dysonans dysonanse narzędnik dysonansem dysonansami miejscownik dysonansie dysonansach wołacz dysonansie dysonanse - przykłady:
- (1.1) Sekunda i septyma są dysonansami znajdującymi się w obrębie oktawy.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.2) rozbieżność, dysharmonia, sprzeczność, niezgodność, różnica
- antonimy:
- (1.1) konsonans
- (1.2) zgodność, harmonia
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- zdrobn. dysonansik mrz
- przym. dysonansowy
- przysł. dysonansowo
- związki frazeologiczne:
- dysonans poznawczy
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dissonance; (1.2) dissonance
- arabski: (1.1) تنافر
- bułgarski: (1.1) дисонанс m; (1.2) дисонанс m
- duński: (1.1) dissonans w
- islandzki: (1.1) mishljómur m; (1.2) ósamlyndi n, óeining ż
- kazachski: (1.1) үйлесімсіздік, ынтымақсыздық
- niderlandzki: (1.1) dissonantie, dissonant; (1.2) dissonantie, dissonant
- niemiecki: (1.1) Dissonanz ż; (1.2) Dissonanz ż
- rosyjski: (1.1) диссонанс m; (1.2) диссонанс m
- szwedzki: (1.1) dissonans w, missljud n; (1.2) oenighet w, missämja w
- węgierski: (1.1) disszonancia; (1.2) disszonancia
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.