pramatka (język polski)

wymowa:

IPA: [prãˈmatka], AS: [prãmatka], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) podn. pierwsza kobieta, która zapoczątkowała ludzkość, dany naród lub ród; kobieta, której są one potomstwem

(1.2) przen. początek, źródło, kolebka, miejsce powstania czegoś

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pramatka	pramatki
dopełniacz	pramatki	pramatek
celownik	pramatce	pramatkom
biernik	pramatkę	pramatki
narzędnik	pramatką	pramatkami
miejscownik	pramatce	pramatkach
wołacz	pramatko	pramatki

przykłady:

(1.1) Wenus, jako matka Eneasza, uchodziła za pramatkę całego rodu julijskiego.

(1.2) …a na piekielnej przełęczy, / nad dnem Styksowych otchłani, / siedzi pod złomem niebotycznej grani / pramatka Grzechu, jasnowłosa Ewa, / z gadziną zdrady u swych białych stóp^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pra- + matka

uwagi:

(1.1-2) por. praojciec

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) Urmutter ż

źródła: