polor (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpɔlɔr], AS: [polor]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kultura towarzyska, dobre maniery, umiejętność właściwego zachowania się

(1.2) cecha tego, co jest wykwintne i wytworne

(1.3) przest. połysk

odmiana:

(1.1, 1.2, 1.3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polor	polory
dopełniacz	poloru	polorów
celownik	polorowi	polorom
biernik	polor	polory
narzędnik	polorem	polorami
miejscownik	polorze	polorach
wołacz	polorze	polory

przykłady:

(1.1) I rozjarzam się na mgnienie w uśmiechu z tych, co to trzeba mieć ten polor we krwi, żeby zmieścić bez pośpiechu pozdrowienie, mimo energicznego pośpiechu przecież.

(1.2) Ja mówię, że poezji nie ma bez poloru, a polor być nie może tam, gdzie nie ma dworu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bon ton, dobre maniery, kindersztuba, obycie, ogłada, okrzesanie, savoir-vivre, umiejętność zachowania się

(1.2) wykwintność, wytrawność

(1.3) glanc, połysk

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1, 1.2, 1.3) Słowo pochodzi od łac. polire – „polerować, wygładzać” lub „bielić”

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: