ostrzyciel (język polski)

ostrzyciel (1.1)

ostrzyciel (1.2)

wymowa:

IPA: [ɔˈsṭʃɨʨ̑ɛl], AS: [osṭšyćel], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• udziąs.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) film. pracownik planu filmowego odpowiedzialny za ustawianie ostrości obiektywu kamery; zob. też ostrzyciel w Wikipedii

(1.2) rzem. rzemieślnik ostrzący noże, nożyczki itp.

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ostrzyciel	ostrzyciele
dopełniacz	ostrzyciela	ostrzycieli
celownik	ostrzycielowi	ostrzycielom
biernik	ostrzyciela	ostrzycieli
narzędnik	ostrzycielem	ostrzycielami
miejscownik	ostrzycielu	ostrzycielach
wołacz	ostrzycielu	ostrzyciele

przykłady:

(1.1) Dobry ostrzyciel potrafi bezbłędnie prowadzić ostrość, utrzymując ją na poruszającym się aktorze.

(1.2) Na naszą ulicę zawędrował dziś ostrzyciel ze swoim warsztatem.

składnia:

(1.2) ostrzyciel + D. lp

(1.2) ostrzyciel + D. lm

kolokacje:

(1.1) być ostrzycielem • pracować jako ostrzyciel • ostrzyciel obrazu / kamery

(1.2) być ostrzycielem • pracować jako ostrzyciel • wędrowny / uliczny ostrzyciel • ostrzyciel noży / nożyczek

synonimy:

(1.1) pierwszy asystent kamery, asystent operatora obrazu

(1.2) ostrzarz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ostrość ż, ostrzenie n, wyostrzanie n, wyostrzenie n, ostrzałka ż, ostrze n, naostrzenie n, podostrzenie n

forma żeńska ostrzycielka ż

czas. ostrzyć ndk., wyostrzać ndk., wyostrzyć dk., naostrzyć dk., podostrzyć dk.

przym. ostry, ostrzowy

przysł. ostro

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. ostrzyć + -el

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) focus puller; (1.2) sharpener, grinder
• hiszpański: (1.1) foquista m, primer ayudante de cámara m; (1.2) afilador m

źródła: