kopeć (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkɔpɛʨ̑], AS: [kopeć] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gęsty, ciemny dym

(1.2) osad z sadzy

(1.3) wyrób tytoniowy w postaci cienkiej papierowej rurki, długości kilku centymetrów, wypełnionej zmielonym tytoniem

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	kopeć
dopełniacz	kopcia / kopciu[1][2]
celownik	kopciowi
biernik	kopeć
narzędnik	kopciem
miejscownik	kopciu
wołacz	kopciu

przykłady:

(1.1) Strażak chciał wejść do pomieszczenia, ale było ono pełne kopciu i nic nie było widać.

(1.2) Sufit nad piecem był osmalony kopciem.

(1.2) Ozdobne sklepienie tej sali pokryte było plamami wieloletniego kopciu naftowego (…)^[3]

(1.3) Od dwóch lat palę kopcie.

składnia:

kolokacje:

(1.3) palić kopcia (jednego w tej chwili) • palić kopcie (palić nałogowo) • kopeć z filtrem / bez filtra • palić / zapalić kopcia (nie: kopeć) • zaciągać się kopciem • dym z kopcia • paczka / karton kopci

synonimy:

(1.1) dym

(1.3) szlug, papieros, fajek, skręt; reg. cygareta

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. kopcić

przym. kopciany, kopciowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) smoke, soot
• rosyjski: (1.1) ко́поть ż; (1.2) ко́поть ż, са́жа ż
• udmurcki: (1.1) ӵын; (1.2) су
• włoski: (1.1) fumo m

źródła: