karnacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [karˈnaʦ̑ʲja], AS: [karnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) koloryt skóry człowieka
- (1.2) inform. wygląd programu komputerowego itp.; zob. też skórka (informatyka) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik karnacja karnacje dopełniacz karnacji karnacji / przest. karnacyj[1] celownik karnacji karnacjom biernik karnację karnacje narzędnik karnacją karnacjami miejscownik karnacji karnacjach wołacz karnacjo karnacje - przykłady:
- (1.1) Niektórzy ludzie w Polsce utożsamiają z Arabami wszystkie osoby o śniadej karnacji lub wyznania muzułmańskiego.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) jasna / ciemna / śniada karnacja • mieć jasną / ciemną / śniadą karnację • pasować do jasnej / ciemnej / śniadej karnacji
- synonimy:
- (1.2) skórka, motyw, kompozycja
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) cera
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. karnizm mrz, inkarnacja ż, reinkarnacja ż, inkarnatka ż, karneol m
- przym. karnacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) franc. carnation → płeć, koloryt ciała < wł. carnagione → kolor ciała < wł. carne → ciało < carnis D. lp od łac. caro → mięso[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) complexion; (1.2) skin
- francuski: (1.1) carnation ż
- interlingua: (1.1) carnation
- jidysz: (1.1) קאָליר m (kolir)
- sanskryt: (1.1) वर्ण
- tajski: (1.1) วรรณะ
- źródła:
- ↑
Hasło „karnacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Hasło „karnacja” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.