dyżurny (język polski)

wymowa:

IPA: [dɨˈʒurnɨ], AS: [dyžurny] ​

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) pełniący dyżur, dyżurujący

(1.2) przen. stale powtarzający się, używany w razie potrzeby

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba, która pełni dyżur

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	dyżurny		dyżurna	dyżurne	dyżurni	dyżurne
dopełniacz	dyżurnego		dyżurnej	dyżurnego	dyżurnych
celownik	dyżurnemu		dyżurnej	dyżurnemu	dyżurnym
biernik	dyżurnego	dyżurny	dyżurną	dyżurne	dyżurnych	dyżurne
narzędnik	dyżurnym		dyżurną	dyżurnym	dyżurnymi
miejscownik	dyżurnym		dyżurnej	dyżurnym	dyżurnych
wołacz	dyżurny		dyżurna	dyżurne	dyżurni	dyżurne
nie stopniuje się

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dyżurny	dyżurni
dopełniacz	dyżurnego	dyżurnych
celownik	dyżurnemu	dyżurnym
biernik	dyżurnego	dyżurnych
narzędnik	dyżurnym	dyżurnymi
miejscownik	dyżurnym	dyżurnych
wołacz	dyżurny	dyżurni

przykłady:

(1.1) Redaktorzy dyżurni wielkich dzienników pilnymi telefonami przynaglali swych korespondentów w Limie do zdobycia szczegółowych informacji^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) lekarz / oficer / podoficer dyżurny • pielęgniarka dyżurna • dyżurny synoptyk • para / jednostka / eskadra dyżurna

(1.2) dyżurny temat

(2.1) dyżurny ruchu

synonimy:

(2.1) dyżurant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dyżur m, dyżurant m, dyżurantka ż, dyżurowanie n, dyżurka ż, podyżurowanie n

forma żeńska dyżurna ż

czas. dyżurować ndk., podyżurować dk.

przym. dyżurowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) дежурен; (2.1) дежурен m

źródła: