cenotaf (język polski)

cenotaf (1.1) króla Władysława Warneńczyka na polu bitwy

wymowa:

IPA: [ʦ̑ɛ̃ˈnɔtaf], AS: [cẽnotaf], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) książk. archit. symboliczny grób, niezawierający ciała, stawiany w przypadku nieznalezienia ciała lub w celu upamiętnienia bohaterstwa zmarłego, często w miejscu jego śmierci; zob. też cenotaf w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cenotaf	cenotafy
dopełniacz	cenotafu	cenotafów
celownik	cenotafowi	cenotafom
biernik	cenotaf	cenotafy
narzędnik	cenotafem	cenotafami
miejscownik	cenotafie	cenotafach
wołacz	cenotafie	cenotafy

przykłady:

(1.1) W czasach nowożytnych spotyka się cenotafy świętych, postaci historycznych, np. św. Wojciecha w kształcie tumby w katedrze w Gnieźnie, ustawiony obok relikwiarza^[1].

składnia:

(1.1) cenotaf + D.

kolokacje:

(1.1) wybudować / postawić / wznieść cenotaf • upamiętnić cenotafem kogoś / coś

synonimy:

(1.1) kenotaf, kenotafium

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kenotaf m, kenotafium n

przym. cenotaficzny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. cenotaphium < gr. κενοτάφιον (kenotáphion), gr. κενός (kenós) → pusty, gr. τάφος (táphos) → grób^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cenotaph
• chiński standardowy: (1.1) 纪念碑
• esperanto: (1.1) cenotafo
• francuski: (1.1) cénotaphe m
• gruziński: (1.1) კენოტაფი
• hebrajski: (1.1) אנדרטה
• hiszpański: (1.1) cenotafio m
• ido: (1.1) cenotafio
• interlingua: (1.1) cenotaphio
• japoński: (1.1) 慰霊碑
• kataloński: (1.1) cenotafi
• luksemburski: (1.1) kenotaph
• łaciński: (1.1) cenotaphium n
• niderlandzki: (1.1) cenotaaf
• niemiecki: (1.1) Kenotaph n, Zenotaph n
• norweski (bokmål): (1.1) kenotaf
• nowogrecki: (1.1) κενοτάφιο n
• portugalski: (1.1) cenotáfio
• rosyjski: (1.1) кенотаф
• rumuński: (1.1) cenotaf
• szwedzki: (1.1) kenotaf
• turecki: (1.1) anıt mezar
• węgierski: (1.1) kenotáfium
• włoski: (1.1) cenotafio m

źródła: