błagalny (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) wyrażający pokorną prośbę

(1.2) daw. miłosierny, skłonny do przebaczenia lub ofiarowania czegoś^[1]

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	błagalny		błagalna	błagalne	błagalni	błagalne
dopełniacz	błagalnego		błagalnej	błagalnego	błagalnych
celownik	błagalnemu		błagalnej	błagalnemu	błagalnym
biernik	błagalnego	błagalny	błagalną	błagalne	błagalnych	błagalne
narzędnik	błagalnym		błagalną	błagalnym	błagalnymi
miejscownik	błagalnym		błagalnej	błagalnym	błagalnych
wołacz	błagalny		błagalna	błagalne	błagalni	błagalne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Pokorny ludek wznosi swe błagalne pienia.

(1.1) Ja jestem Dawid, jam jest pasterz – / Błagalną wiodę pieśń, / byś się zmiłować chciał nad Piastem, / byś żniwo zwolił zwieść.^[2]

(1.2) Nasz dziedzic błagalny, przebaczy jak nic.

składnia:

kolokacje:

(1.1) psalm błagalny • błagalna modlitwa

synonimy:

(1.1) błagający, proszalny, przebłagalny

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. błaganie n, błagalnik m

czas. błagać ndk.

przysł. błagalnie, błagająco

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. błagać + -alny

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) suppliant, rogation; (1.2) propitiatory
• białoruski: (1.1) умольны, упрашальны
• czeski: (1.1) úpěnlivý
• hiszpański: (1.1) implorante, suplicante
• interlingua: (1.1) supplicatori
• nowogrecki: (1.1) ικετευτικός, παρακλητικός
• ukraiński: (1.1) благальний
• włoski: (1.1) implorante, supplichevole, supplice

źródła: