dziedzic (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈʥ̑ɛ̇ʥ̑iʦ̑], AS: [ʒ́ėʒ́ic], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, która coś po kimś przejmuje
- (1.2) przest. ziemianin
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dziedzic dziedzice / dziedzicowie dopełniacz dziedzica dziedziców celownik dziedzicowi dziedzicom biernik dziedzica dziedziców narzędnik dziedzicem dziedzicami miejscownik dziedzicu dziedzicach wołacz dziedzicu dziedzice / dziedzicowie - przykłady:
- (1.1) Lucjan został dziedzicem dóbr po swojej matce.
- (1.2) Kolasa dziedzica zajechała przed ganek.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) następca, sukcesor, spadkobierca
- antonimy:
- (1.1) spadkodawca, testator
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziedziczność ż, dziedzictwo n, dziedziczenie n, odziedziczenie n, wydziedziczenie n
- forma żeńska dziedziczka ż
- przym. dziedziczny
- czas. dziedziczyć ndk., wydziedziczyć dk.
- przysł. dziedzicznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. dziedziczyć; źródłosłów dla białor. дзедзіц, białor. дзедзіч
- źródłosłów nazwiska Dziedzic
- uwagi:
- (1.1) por. spadkobierca • sukcesor • następca
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ziemianin
- angielski: (1.1) inheritor, heir
- arabski: (1.1) وارث m
- białoruski: (1.1) наследнік m; (1.2) дзедзіч m, дзедзіц m
- francuski: (1.1) héritier m
- hiszpański: (1.1) heredero m
- interlingua: (1.1) hereditario
- rosyjski: (1.1) наследник m
- rumuński: (1.1) ocean m
- słoweński: (1.1) dedič m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.