łucznik (język polski)

łucznicy (1.1)
łucznicy (1.2)
łucznik (2.2)
wymowa:
IPA: [ˈwuʧ̑ʲɲik], AS: [u̯učʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wojsk. żołnierz, myśliwy posługujący się łukiem; zob. też łucznik (żołnierz) w Wikipedii
(1.2) osoba zawodowo lub sportowo zajmująca się strzelaniem z łuku; zob. też łucznictwo w Wikipedii
(1.3) daw. rzemieślnik wytwarzający łuki lub kusze

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) pot. zamek nawierzchniowy do drzwi
(2.2) maszyna do szycia produkcji radomskiej fabryki „Łucznik”
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Na wyspie widać bitewne przygotowania. Nad brzegiem pojawiają się łucznicy i procarze. W dalszych szeregach miotacze oszczepów i ciężkozbrojni[1].
(2.1) Czy te drzwi zamykają się na łucznik?
(2.2) Widzę , jak wieczorem nad maszyną do szycia zdmuchuje z oczu grzywkę, jak z wysiłkiem zagryza usta, bo przecież szycie tym rozjechanym łucznikiem to też spory wysiłek fizyczny (…)[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) żołnierz, myśliwy
(1.2) sportowiec
(1.3) rzemieślnik
(2.2) maszyna do szycia
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. łuk m, łucznictwo n
forma żeńska łuczniczka ż
przym. łuczny
przysł. łukiem
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. łuk
(2.1-2) od nazwy dawnego producenta, Zakładów Metalowych „Łucznik” w Radomiu (współcześnie fabryka broni)
uwagi:
(2.2) por. singer
tłumaczenia:
źródła:
  1. Uczniowie Spartakusa, Halina Rudnicka, 1951 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Farciarz, Andrzej Horubała, 2003 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.