szereg (język polski)

szereg (1.1) toalet
szereg (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈʃɛrɛk], AS: erek], zjawiska fonetyczne: wygł.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ciąg osób lub przedmiotów ustawionych obok siebie w linii prostej
(1.2) mat. wyrażenie będące sumą skończonej lub nieskończonej liczby składników

zaimek liczebny nieokreślony

(2.1) książk. zaimek informujący o dużej liczbie kogoś lub czegoś
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Potem trzeci szeregbud zielonych, czerwonych i żółtych, gdzie przy wejściu jaśniały potworne malowidła, a na dachu ukazywali się jaskrawo odziani pajace, albo olbrzymie lalki[1].
(2.1) Szereg aut wyprodukowano z defektem.
składnia:
kolokacje:
(1.1) dwuszeregtrójszereg • czwórszereg • szereg homologiczny
(1.2) szereg arytmetyczny • szereg geometryczny • szereg dwumianowy • szereg harmoniczny
synonimy:
(1.1) rząd
(2.1) wiele, sporo, niemało
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szeregowiec m, szeregowy m, szeregowanie n, uszeregowanie n, zaszeregowanie n
czas. szeregować, uszeregować, zaszeregować
przym. szeregowy
przysł. szeregiem, szeregowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) węg. sereg[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus: Lalka
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „I szereg” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.