wegetacja (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) biol. procesy wzrostu i rozwoju zachodzące jednocześnie lub oddzielnie w organizmie rośliny

(1.2) przen. życie człowieka bez aspiracji i perspektyw rozwoju^[1]

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wegetacja	wegetacje
dopełniacz	wegetacji	wegetacji / przest. wegetacyj
celownik	wegetacji	wegetacjom
biernik	wegetację	wegetacje
narzędnik	wegetacją	wegetacjami
miejscownik	wegetacji	wegetacjach
wołacz	wegetacjo	wegetacje

przykłady:

(1.1) Ruch obiegowy Ziemi przy stałym nachyleniu osi obrotu sprawia, że warunki oświetlenia Ziemi zmieniają się w rytmie rocznym, co pociąga za sobą zmiany klimatyczne oraz wpływa na wegetację roślin i tryb życia zwierząt.^[2]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wegetatywność ż, wegetowanie ż

czas. wegetować ndk.

przym. wegetacyjny, wegetatywny

przysł. wegetatywnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. vegetatio → wyrastanie

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) vegetation; (1.2) vegetating
• bułgarski: (1.1) вегетация ż; (1.2) вегетация ż
• francuski: (1.1) végétation ż
• galicyjski: (1.1) vexetación ż
• hiszpański: (1.1) vegetación ż
• kaszubski: (1.1) wegetacjô ż
• łotewski: (1.1) veģetācija ż
• ukraiński: (1.1) вегетація ż
• włoski: (1.1) vegetazione ż

źródła: