rura (język polski)

rury (1.1)
rura (1.2)
rura (1.5)
wymowa:
IPA: [ˈrura], AS: [rura]
homofon: Ruhra
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przewód do transportu płynów; zob. też rura w Wikipedii
(1.2) słupek do tańca go-go lub akrobacji sportowych
(1.3) gw. lwow. część pieca do przechowywania gorących potraw
(1.4) wulg. kobieta
(1.5) przest. lufa broni palnej
(1.6) kulin. przest. długa kość kulinarna ze szpikiem

wykrzyknik

(2.1) okrzyk do ucieczki
odmiana:
(1.1-6)
(2.1) nieodm.
przykłady:
(1.1) Żeby woda popłynęła, musimy połączyć te dwie rury.
(1.2) Bardzo lubię oglądać taniec na rurze.
składnia:
kolokacje:
(1.1) przycinać / przyciąć / założyć / montować / zamontować / uszczelnić rurę • rura biegnie / prowadzi / rozgałęzia się • rura gruba / cienka / szczelna / nieszczelna • rura żeliwna / miedziana / plastikowa / z PCV / kamionkowa • rura do wody / do gazu / do odprowadzania ścieków
(1.2) taniec / ćwiczenie przy (na) rurze • tańczyć na / przy rurze
(1.6) barszcz z rurą
synonimy:
(1.1) tuba
(1.3) duchówka, piecyk, piekarnik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ruraż m, rurarz m, rurarstwo n, rurowanie n, rurkowanie n, rurownica ż, rurki
zdrobn. rurka ż, rureczka ż
czas. rurować, rurkować
przym. rurowy, rurkowy, rurarski
związki frazeologiczne:
rura zmiękła • stara rura • z grubej rury
etymologia:
niem.[1]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: lufa
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 136.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.