szpik (język polski)

szpik (1.1)
wymowa:
IPA: [ʃpʲik], AS: [špʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) biol. miękka, silnie ukrwiona, mająca gąbczastą konsystencję tkanka znajdująca się wewnątrz kości; zob. też szpik w Wikipedii
(1.2) gw. (Kraków, Poznań i Warszawa)[1][2][2] spoż. tłuszcz
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Michał potrzebuje szpiku kostnego, ponieważ jest chory na białaczkę.
składnia:
kolokacje:
(1.1) dawca szpiku
synonimy:
(1.2) tuk[1]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. szpikowy
rzecz. szpiczak m
związki frazeologiczne:
do szpiku kościzepsuty do szpiku kości
etymologia:
niem. Speck → 'słonina, sadło'[3]
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Części ciała
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: tłuszcz
  • angielski: (1.1) marrow, bone marrow
  • arabski: (1.1) نخاع العظام
  • baskijski: (1.1) muin, hezur-muin
  • białoruski: (1.1) шпік m, касцявы мозг m
  • czeski: (1.1) morek m
  • esperanto: (1.1) medolo
  • francuski: (1.1) moelle ż, moelle osseuse ż
  • hiszpański: (1.1) médula ż, médula ósea ż
  • kataloński: (1.1) medul·la ż, moll m
  • łaciński: (1.1) medulla ossium
  • nowogrecki: (1.1) μεδούλι n
  • rosyjski: (1.1) мозг m, костный мозг m
  • słowacki: (1.1) špik m
  • wilamowski: (1.1) muöḱ n, miök n
źródła:
  1. 1 2 Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 247.
  2. 1 2 Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 269.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „szpik” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.