reformacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌrɛfɔrˈmaʦ̑ʲja], AS: [reformacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) hist. kult. ruch religijno-polityczno-społeczny w XVI wieku zapoczątkowany w Niemczech przez Marcina Lutra, dążący do wprowadzenia reform w Kościele katolickim; zob. też reformacja w Wikipedii
- (1.2) daw. wprowadzanie reformy, reform, reformowanie[1]
- (1.3) daw. zabezpieczenie majątkowe żony, w postaci zapisania podwójnej zazwyczaj wartości jej posagu, wiana na części dóbr męża ; po jego śmierci spadkobiercy zwracali wiano wdowie; prawne ubezpieczenie, opatrzenie[1]
- odmiana:
- (1.1-3) blm,
przypadek liczba pojedyncza mianownik reformacja dopełniacz reformacji celownik reformacji biernik reformację narzędnik reformacją miejscownik reformacji wołacz reformacjo - przykłady:
- (1.1) Reformacja w Kościele katolickim została zapoczątkowana przez Marcina Lutra w XVI wieku.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) kontrreformacja
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. reforma ż, reformowalność ż, reformatorstwo n, reformator mos, reformatorka ż, reformizm mrz, reformista mos, reformistka ż, reformowanie n, zreformowanie n
- czas. reformować ndk., zreformować dk.
- przym. reformacyjny, reformowalny, reformatorski, reformistyczny, formacyjny, formatywny
- przysł. reformacyjnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Reformation
- bułgarski: (1.1) реформация ż
- czeski: (1.1) reformace ż
- fiński: (1.1) uskonpuhdistus
- jidysz: (1.1) רעפֿאָרמאַציע ż
- niemiecki: (1.1) Reformation ż
- rosyjski: (1.1) Реформация ż
- słowacki: (1.1) reformácia ż
- ukraiński: (1.1) реформація ż
- źródła:
- 1 2
Hasło „reformacja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.