ordynacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔrdɨ̃ˈnaʦ̑ʲja], AS: [ordỹnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) praw. zbiór przepisów dotyczących określonej dziedziny[1]
- (1.2) hist. wielka, niepodzielna posiadłość ziemska, przechodząca w całości na jednego spadkobiercę, najczęściej najstarszego syna[1]; zob. też ordynacja w Wikipedii
- (1.3) hist. ustawa spadkowa, która reguluje sposób dziedziczenia ordynacji (1.2)[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ordynacja ordynacje dopełniacz ordynacji ordynacji / przest. ordynacyj[2] celownik ordynacji ordynacjom biernik ordynację ordynacje narzędnik ordynacją ordynacjami miejscownik ordynacji ordynacjach wołacz ordynacjo ordynacje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) ordynacja wyborcza • ordynacja podatkowa • ordynacja celna • ordynacja mennicza
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ordynariusz mos
- czas. ordynować ndk.
- przym. ordynacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. ordinatio
- uwagi:
- zob. też ordynacja (ujednoznacznienie) w Wikipedii
- tłumaczenia:
- źródła:
- 1 2 3
Hasło „ordynacja” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑
Hasło „ordynacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.