ordynariusz (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) praw. w Kościele katolickim wyższy przełożony mający władzę kościelną nad jakimś obszarem lub grupą wiernych; zob. też ordynariusz w Wikipedii
- (1.2) pot. biskup diecezjalny
- (1.3) daw. robotnik rolny w folwarku otrzymujący ordynarię[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ordynariusz ordynariusze dopełniacz ordynariusza ordynariuszy celownik ordynariuszowi ordynariuszom biernik ordynariusza ordynariuszy narzędnik ordynariuszem ordynariuszami miejscownik ordynariuszu ordynariuszach wołacz ordynariuszu ordynariusze - przykłady:
- (1.1) Zgodnie z prawem kanonicznym ojciec prowincjał jest ordynariuszem dla podległych mu zakonników.
- (1.2) Naszego ordynariusza nie obchodzą problemy społeczne jego własnych diecezjan.
- składnia:
- (1.1) ordynariusz +D.
- kolokacje:
- (1.1) ordynariusz diecezji / diecezjalny / polowy / gliwicki / opolski / miejsca • miejscowy ordynariusz
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) przełożony
- (1.2) biskup
- (1.3) chłop
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ordynariat m, ordynaria ż, ordynacja ż
- forma żeńska ordynariuszka ż
- przym. ordynariuszowski
- czas. ordynować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. ordinarius
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „ordynariusz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.