nieudolność (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) odprzym. cecha tego, co jest nieudolne; cecha tych, którzy są nieudolni
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik nieudolność nieudolności dopełniacz nieudolności nieudolności celownik nieudolności nieudolnościom biernik nieudolność nieudolności narzędnik nieudolnością nieudolnościami miejscownik nieudolności nieudolnościach wołacz nieudolności nieudolności - przykłady:
- (1.1) Jerzy oprowadzał pana swego po całej fabryce, pokazał mu swoją machinę, a podniecony pochwałami, mówił z zapałem i z taką pewnością siebie, a wyglądał tak męsko i pięknie, iż pan jego doznał przygnębiającego uczucia własnej nieudolności — wobec niewolnika…[1]
- (1.1) Premier usunął ze stanowiska swego sekretarza za jego nieudolność.
- składnia:
- (1.1) nieudolność + D.
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) cecha
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. nieudolny
- przysł. nieudolnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. nieudolny + -ość
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ineptitude
- duński: (1.1) uduelighed w, uformåenhed w
- źródła:
- ↑ Harriet Beecher Stowe, Chata wuja Tomasza (wyd. 1922)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.