latawiec (język polski)

latawiec (1.1)
latawiec (1.1)
wymowa:
IPA: [laˈtavʲjɛʦ̑], AS: [latavʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zabawka w kształcie czworokąta, zrobiona z drewna i papieru lub płótna, która lata na wietrze na uwięzi; zob. też latawiec w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) rozrywkowy człowiek, zwykle przebywający poza domem

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(3.1) mit. słow. powietrzny demon powstały z człowieka zmarłego nagłą przedwczesną śmiercią[1]
(3.2) daw. szybko biegnący koń[2]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
(3.1)
przykłady:
(1.1) Podczas zabawy zerwała się linka i latawiec odleciał w siną dal.
(2.1) Mój brat to prawdziwy latawiecznów wrócił nad ranem od dziewczyny.
składnia:
kolokacje:
(1.1) puszczać / sklejać / budować latawiec
(2.1) być latawcem • uchodzić za latawca
synonimy:
(1.1) reg. pozn. dracheta, gw. (Górny Śląsk) drach
antonimy:
(2.1) domator
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. latanie n, lotnia ż
forma żeńska latawica ż
czas. latać ndk., lecieć ndk.
przym. latawcowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. latać
(2.1) pol. lataćprzebywać poza domem
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Paweł Zych, Witold Vargas: Bestiariusz słowiański
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „latawiec” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.