kuc (język polski)

kuc (1.1)
kuc (2.1; 3.1)
wymowa:
IPA: [kuʦ̑], AS: [kuc]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. koń niewielkich rozmiarów, nie przekraczający 148 cm w kłębie; zob. też kuc w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) pot. mężczyzna ze spiętymi z tyłu włosami
(2.2) pot. inform. początkujący programista, słaby informatyk
(2.3) pot. pogard. polit. korwinista, zwykle małoletni sympatyk Janusza Korwin-Mikkego[1]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(3.1) fryz. włosy zawiązany z tyłu i swobodnie zwisające
odmiana:
(1.1)
(2.1-3)
(3.1)
przykłady:
(1.1) Trzymamy też kilka kucy do pracy z dziećmi z pobliskiego ośrodka.
(2.1) Lidka chodzi teraz z jakimś kucem z IV c.
(2.2) Zatrudnili jakiegoś kuca i on ma być odpowiedzialny za serwery?
(2.3) Z ulotkami pod galerią stały kuce z UPR-u.
(3.1) Kilku studentów nosi kuce, nie jest to niczym nadzwyczajnym.
składnia:
kolokacje:
(1.1) kuc islandzki • kuc szetlandzki • kuc walijski • zaprząc kuca
synonimy:
(1.1) kucyk
(3.1) kucyk
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) koń
(2.1) mężczyzna
(2.2) programista
(2.3) libertarianin
(3.1) fryzura
hiponimy:
(1.1) falabella
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. kucyk mzw/mrz
przym. kucowaty
związki frazeologiczne:
etymologia:
białor.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kuc” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.