kantor (język polski)

kantor (1.1)

kantor (2.1)

wymowa:

​, IPA: [ˈkãntɔr], AS: [kãntor], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) miejsce umożliwiające wymianę waluty na inną

(1.2) daw. biuro poczty^[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) śpiewak w synagodze

(2.2) przodownik w chórze protestanckim, organista

(2.3) osoba zaczynająca psalmy w jednym z chórów we wspólnotowej Liturgii godzin w Kościele katolickim; zob. też kantor w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kantor	kantory
dopełniacz	kantoru	kantorów
celownik	kantorowi	kantorom
biernik	kantor	kantory
narzędnik	kantorem	kantorami
miejscownik	kantorze	kantorach
wołacz	kantorze	kantory

(2.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kantor	kantorzy kantorowie
dopełniacz	kantora	kantorów
celownik	kantorowi	kantorom
biernik	kantora	kantorów
narzędnik	kantorem	kantorami
miejscownik	kantorze	kantorach
wołacz	kantorze	kantorzy kantorowie
depr. M. i W. lm: (te) kantory

przykłady:

(1.1) Przed wyjazdem za granicę, wstąpiłem do kantoru i wymieniłem trochę pieniędzy.

(2.1) W Warszawie wystąpił światowej sławy kantor, mieszkający na stałe w Nowym Jorku.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kantor internetowy

synonimy:

(1.1) kantor walutowy

(2.1) chazan

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kantyk mrz

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. cantor

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) currency exchange; (2.1) cantor; (2.2) precentor; (2.3) precentor
• bułgarski: (1.1) обменно бюро, валутно бюро
• chorwacki: (1.1) mjenjačnica ż
• czeski: (1.1) směnárna ż; (2.1) chazan m, kantor m
• francuski: (1.1) bureau de change
• górnołużycki: (2.1) zanošer m; (2.2) zanošer m; (2.3) zanošer m
• hiszpański: (1.1) casa de cambio
• jidysz: (2.1) חזן m (chazn)
• niderlandzki: (1.1) geldwisselkantoor
• niemiecki: (1.1) Wechselstube ż, Kantor n; (1) Kantor m, Sänger m
• portugalski: (1.1) casa de câmbio
• rosyjski: (1.1) обмен валюты m; (1) кантор m
• słowacki: (1.1) zmenáreň ż
• szwedzki: (1.1) växelkontor n; (2.2) kantor w
• wilamowski: (1.1) kȧntor m

źródła:

kantor (język czeski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) nauczyciel

(1.2) kantor

odmiana:

(1.1-2)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kantor	kantoři
dopełniacz	kantora	kantorů
celownik	kantorovi / kantoru	kantorům
biernik	kantora	kantory
wołacz	kantore	kantoři
miejscownik	kantorovi / kantoru	kantorech
narzędnik	kantorem	kantory

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kantorka

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

Hasło zaimportowane automatycznie – wymaga uzupełnienia i weryfikacji. Kliknij na Edytuj, wypełnij puste pola i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy!

źródła:

kantor (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) kantor, śpiewak kościelny

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pochodne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kantor (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) kantor (przodownik chóru kościelnego)^[1]

odmiana:

(1.1) en kantor, kantorn, kantorer, kantorerna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: