hodowca (język polski)

hodowca (1.1) kurcząt

wymowa:

IPA: [xɔˈdɔfʦ̑a], AS: [χodofca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba prowadząca hodowlę (zwierząt, roślin)

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	hodowca	hodowcy
dopełniacz	hodowcy	hodowców
celownik	hodowcy	hodowcom
biernik	hodowcę	hodowców
narzędnik	hodowcą	hodowcami
miejscownik	hodowcy	hodowcach
wołacz	hodowco	hodowcy

przykłady:

(1.1) Znam wielu hodowców. Ciężko powiedzieć, żeby mieli dochodowy biznes. W wielu przypadkach są wykształconymi zootechnikami albo mają hodowle przekazywane z pokolenia na pokolenie. Zdecydowana większość z nich kocha psy, ale zapewniam cię, że to słaby biznes (…)^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) hodowca psów / kotów / owiec / bydła • pseudohodowca

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) rolnik

hiponimy:

(1.1) drobiarz, gauczo / gaucho, gołębiarz, kociarz, koniarz, krowiarz, owczarz, pasterz, pieczarkarz, pszczelarz, ptasznik, ranczer, sokolnik^[2], świniarz

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. hodowla ż, hodowanie n, wyhodowanie n

forma żeńska hodowczyni ż

czas. hodować ndk., wyhodować dk.

przym. hodowlany

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) breeder
• czeski: (1.1) chovatel
• duński: (1.1) opdrætter w
• francuski: (1.1) éleveur m
• niderlandzki: (1.1) fokker
• niemiecki: (1.1) Züchter m
• norweski (bokmål): (1.1) oppdretter m
• słowacki: (1.1) chovateľ
• węgierski: (1.1) tenyésztő

źródła: