gonić (język polski)

pies goni (1.1) piłkę
kaczor goni (1.2) inne samce
wymowa:
IPA: [ˈɡɔ̃ɲiʨ̑], AS: [gõńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) biec, poruszać się szybko za czymś lub kimś, aby go doścignąć i schwytać
(1.2) biec, poruszać się szybko za czymś lub kimś, aby go zmusić do ucieczki
(1.3) zabiegać w celu osiągnięcia czegoś
(1.4) popędzać zwierzęta, prowadząc dokądś
(1.5) gw. (Kraków) wałęsać się[1]

czasownik zwrotny gonić się

(2.1) ścigać się nawzajem
(2.2) o zwierzętach: mieć ruję
odmiana:
(1.1-4) koniugacja VIa
(2.1-2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Policjant gonił złodzieja przez całe miasto.
(1.1) Hejże, do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń!
składnia:
(1.1) gonić + B. • nie gonić + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) ścigać
antonimy:
(1.1) uciekać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. gon mrz, pogonia ż, gońba ż, gonitwa, goniec, gonienie
czas. doganiać, dogonić
przym. gończy
wykrz. goń się
związki frazeologiczne:
gonić w piętkę
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wałęsać się
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 257.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.