duszpasterz (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) rel. duchowny, któremu powierzono obowiązki względem grupy wiernych[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik duszpasterz duszpasterze dopełniacz duszpasterza duszpasterzy celownik duszpasterzowi duszpasterzom biernik duszpasterza duszpasterzy narzędnik duszpasterzem duszpasterzami miejscownik duszpasterzu duszpasterzach wołacz duszpasterzu duszpasterze - przykłady:
- (1.1) Zmarły proboszcz był duszpasterzem zaangażowanym.
- (1.1) Katowiccy duszpasterze ustalili wspólnie trasę tegorocznej procesji.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) duszpasterz parafialny / akademicki / górników / prawników / leśników / kolejarzy / pielgrzymów / środowisk twórczych / Solidarności • wizyta duszpasterza • duszpasterze diecezji gliwickiej / archidiecezji wrocławskiej
- synonimy:
- (1.1) duchowny
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. duszpasterstwo n, duszpasterzowanie n
- czas. duszpasterzować ndk.
- przym. duszpasterski
- przysł. duszpastersko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. dusza + pasterz < kalka z niem. Seelsorger[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) priest, father, pastor, chaplain
- hiszpański: (1.1) sacerdote m
- kaszubski: (1.1) dëszpasturz m
- niemiecki: (1.1) Seelsorger m, Priester m
- włoski: (1.1) prete m, padre m, parroco m, curato m, cappellano m
- źródła:
- ↑
Hasło „duszpasterz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 370.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.