biesiada (język polski)

wymowa:

IPA: [bʲjɛ̇ˈɕada], AS: [bʹi ̯ėśada], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wystawne przyjęcie, któremu często towarzyszą śpiewy lub tańce^[1]

(1.2) przen. spotkanie poświęcone muzyce lub poezji

(1.3) st.pol. rozmowa

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	biesiada	biesiady
dopełniacz	biesiady	biesiad
celownik	biesiadzie	biesiadom
biernik	biesiadę	biesiady
narzędnik	biesiadą	biesiadami
miejscownik	biesiadzie	biesiadach
wołacz	biesiado	biesiady

przykłady:

(1.1) Melpomena i jej siostry uświetniały śpiewem biesiady bosko-ludzkie oraz uczty olimpijskie bogów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. biesiadowanie n, biesiadnik m, biesiadniczka ż, współbiesiadnik mos, współbiesiadniczka ż

czas. biesiadować

przym. biesiadny

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *besěda → pogawędka, rozmowa, spotkanie towarzyskie, uczta; dalsza etymologia niepewna, być może powiązane z czasownikiem *sěděti → siedzieć^[2]

por. białor. бяседа, bułg. беседа, chorw. besjeda, czes. beseda, głuż. bjesada, kasz. biesada, mac. беседа, scs. бесѣда, słc. beseda, słń. beseda, st.czes. besěda, st.rus. бесѣда i ukr. бесіда

w języku polskim notowane od XV wieku^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) feast
• białoruski: (1.1) бяседа ż, банкет m
• rosyjski: (1.1) банкет m; (1.3) беседа ż
• szwedzki: (1.1) bjudning w, fest w, kalas n, bankett w, gästabud n
• wilamowski: (1.1) ymys m

źródła: