biesiadnik (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. uczestnik biesiady[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik biesiadnik biesiadnicy dopełniacz biesiadnika biesiadników celownik biesiadnikowi biesiadnikom biernik biesiadnika biesiadników narzędnik biesiadnikiem biesiadnikami miejscownik biesiadniku biesiadnikach wołacz biesiadniku biesiadnicy - przykłady:
- (1.1) Z otworów w suficie zaczęły spadać na biesiadników płatki różane.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) przest. przen. mięsopustnik
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) współbiesiadnik
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. biesiada ż, biesiadowanie n, współbiesiadnik m, współbiesiadniczka ż
- forma żeńska biesiadniczka ż
- czas. biesiadować ndk.
- przym. biesiadny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. biesiada + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) commensal
- białoruski: (1.1) удзельнік бяседы m, pot. бяседнік m
- francuski: (1.1) commensal m
- hiszpański: (1.1) comensal ż/m
- interlingua: (1.1) banchettator
- łaciński: (1.1) conviva m
- niemiecki: (1.1) Festmahlteilnehmer m, Festgast m
- włoski: (1.1) commensale ż/m
- źródła:
- ↑
Hasło „biesiadnik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.