biesiadować (język polski)

oni biesiadują (1.1)
wymowa:
IPA: [ˌbʲjɛ̇ɕaˈdɔvaʨ̑], AS: [bʹi ̯ėśadovać], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.akc. pob.i  j 
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany[1] (dk. brak)

(1.1) uczestniczyć w biesiadzie
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Na obrazach widzimy robotników, którzy siedzą, piją, biesiadują, odpoczywają, śpią - należy dodać, że w czasie i miejscu pracy[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. biesiada ż, biesiadowanie n, biesiadnik m, biesiadniczka ż, współbiesiadniczka ż, współbiesiadnik m, Biesiada ż/mos
czas. współbiesiadować ndk.
przym. biesiadny
przysł. biesiadnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. Anna Matuchniak-Krasuska, Publiczność wobec metafory plastycznej : o recepcji groteski Jerzego Dudy – Gracza, 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.