bajdura (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
rzeczownik, rodzaj żeński lub męskoosobowy
- (2.1) pot. człowiek, który opowiada bajki, bajarz[2]
- (2.2) pot. osoba mówiąca od rzeczy, nieprawdomówna[3]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bajdura bajdury dopełniacz bajdury bajdur celownik bajdurze[1] bajdurom biernik bajdurę bajdury narzędnik bajdurą bajdurami miejscownik bajdurze[1] bajdurach wołacz bajduro bajdury - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bajdura bajdury / bajdurzy dopełniacz bajdury bajdur / bajdurów celownik bajdurze bajdurom biernik bajdurę bajdur / bajdurów narzędnik bajdurą bajdurami miejscownik bajdurze bajdurach wołacz bajduro bajdury / bajdurzy - przykłady:
- (1.1) Wróciłeś już do domu i wymyślasz, że wygrałeś konkurs. To na pewno bajdura!
- (2.1) Z drugiej strony słowa o wyraźnie ujemnej konotacji, nazywające osobę o cesze nachalnego, natrętnego gadulstwa (babrok, żwok, czasem też bajdura), są stosowane przede wszystkim na określenie mężczyzn [...][4]
- (2.2) Synu, jesteś bardzo nieprawdomówny, oni zaczną cię przezywać bajdurą!
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) mówić / opowiadać / tworzyć bajdury
- (2.1-2) być / stać się bajdurą
- synonimy:
- (1.1) brednia, głupstwo, kłamstwo, bajka
- (2.1) bajdała, bajduła, bajdziarz, bajarz
- (2.2) kłamca, łgarz, blefiarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bajdała m, bajduła m, bajdziarz m, bajdziarka ż, bajdziara ż, bajda ż, bajdziarstwo n, bajdurzenie n
- czas. bajdurzyć ndk., bajdziurzyć ndk., zbajdurzyć dk.
- przym. bajdziarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. bajdurzyć
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- 1 2 3
Hasło „bajdura” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Zofia Abramowiczówna, Onimizacja I Apelatywizacja, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2006, ISBN 8374310669, s. 137.
- ↑ Rocznik Sanocki, Wydawnictwo Literackie, 1971, s. 111.
- ↑ Mirosława Białoskórska, Studia językoznawcze: synchroniczne i diachroniczne aspekty badań polszczyzny, Uniwersytet Szczeciński, 2002, ISBN 8372412707, s. 335.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.