kłamca (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈkwãmʦ̑a], AS: [ku̯ãmca], zjawiska fonetyczne: nazal. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna lub chłopiec, który kłamie
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Po tym, jak po raz drugi przyłapano go na łgarstwie, przylgnęła do niego opinia kłamcy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bezczelny kłamca • notoryczny / patologiczny kłamca • kłamca zawodowy • dobry kłamca
synonimy:
(1.1) blagier, kłamczuch, kłamczuszek, łgarz; pot. picer, picuś; eufem. kolorysta, koloryzator; przest. bałamut, paliwoda[1]
antonimy:
(1.1) prawdomówny; przest. prawdomówca, prawdomowca
hiperonimy:
(1.1) grzesznik
hiponimy:
(1.1) denialista, oszust, manipulant, arcykłamca, fałszywiec
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kłam m, kłamstwo n, kłamstewko n, kłamanie n, okłamywanie n, kłamliwość ż, odkłamywanie n, odkłamanie n, zakłamywanie n, zakłamanie n
zdrobn. kłamczuch m, kłamczuszek m
forma żeńska kłamczucha ż, kłamczuszka ż
czas. kłamać ndk., okłamywać ndk., odkłamywać ndk., odkłamać dk., zakłamywać ndk., zakłamać dk.
przym. kłamliwy, arcykłamiliwy, zakłamany, kłamliwie
przysł. kłamliwie
związki frazeologiczne:
kłamca lustracyjny • kłamca nad kłamcami • paradoks kłamcy • kto sam kłamać lubi, ten innych za kłamców uważa • kłamca póty kłamstwo powtarza, aż w nie sam uwierzy • kłamcy nie wierzą, chociaż prawdę mówi • zawsze się kłamca swym kłamstwem pobije
etymologia:
pol. kłamać + -ca[2]
uwagi:
zob. też kłamca w Wikipedii
zob. też kłamca w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Lidia Wiśniakowska, Słownik synonimów PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, ISBN 978-83-01-17382-1, s. 110
  2. ↑ Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 24.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.